Ανέκαθεν έγραφα την άνοιξη μ' ένα ηλιόλουστο άλφα κι έκανα την αγάπη να καταλήγει σ' ένα ευτυχισμένο ήτα. Η υπομονή ξεκινούσε πάντα μ' ένα δεκτικό ύψιλον.
Κι όμως, δεν έλειψαν οι άνθρωποι που έκαναν την αγάπη να καταλήξει σε ήτ-τ-α, που δεν εκτίμησαν την υπομονή και μ' έκαναν να νιώσω μόνη, που όχι απλά άφησαν την άνοιξη χωρίς άλφα κι ήλιο, αλλά την έκαναν..χειμώνα.
Για πόσους ανθρώπους έχουμε λίγο πολύ αλλάξει τα νοήματα των λέξεών μας, την ποιότητα των σκέψεών μας, την ορθογραφία της ουσίας μας..μέχρι που έγινε απ-ουσία. Πόσες φορές νιώσαμε να χάνουμε τον εαυτό μας στην -ασυνείδητη ή μη- προσπάθειά μας να καταστούμε αρεστοί σε άτομα που αποτέλεσαν το κέντρο του κόσμου μας. Και όσο κι αν έχουμε ξεστομίσει την φράση "δεν αλλάζω για κανέναν", το κάναμε περισσότερο για να τ' ακούσουμε και να μην το ..επαναλάβουμε.
Κι όταν διαπιστώσαμε πως οι συντακτικοί μας κανόνες επλήγησαν, με όλη μας την εναπομείνασα δύναμη και τον διακαή πόθο ν' ανα-συνταχθούμε, ορκιστήκαμε πως ποτέ πια δεν θ' αλλάξουμε την ορθογραφία μας και δε θα πειράξουμε ξανά την γραμματική μας. Και πάντα βρισκόταν ένας άνθρωπος που μας βοηθούσε να γράψουμε απ' την αρχή τη Ιστορία της ανασύστασής μας..μέχρι να μας διαλύσει ξανά.
Υπάρχουν ευτυχώς κι εκείνοι που αγκάλιασαν τον χειμώνα μας κρύβοντας το χι που διαγράφει, που ακύρωσαν από το λεξιλόγιό μας κάθε λέξη με δεύτερο συνθετικό τη λέξη -μόνη, που μας έκαναν να ξεχάσουμε το ήττα της αγάπης και την έγραψαν με κεφαλαίο Άλφα. Σταθερά για χρόνια, για ώρες ολόκληρες καταξίωσαν και δικαίωσαν το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων και σε αυτούς αφιερώνω και χαλαλίζω όλα μου τα "άριστα" στο τετράδιο της ζωής..
Έλενα Φαλίδα
