"Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων..ενόχλησες και την ορθογραφία μου.." Κική Δημουλά

Ανέκαθεν έγραφα την άνοιξη μ' ένα ηλιόλουστο άλφα κι έκανα την αγάπη να καταλήγει σ' ένα ευτυχισμένο ήτα. Η υπομονή ξεκινούσε πάντα μ' ένα δεκτικό ύψιλον.
Κι όμως, δεν έλειψαν οι άνθρωποι που έκαναν την αγάπη να καταλήξει σε ήτ-τ-α, που δεν εκτίμησαν την υπομονή και μ' έκαναν να νιώσω μόνη, που όχι απλά άφησαν την άνοιξη χωρίς άλφα κι ήλιο, αλλά την έκαναν..χειμώνα.

Για πόσους ανθρώπους έχουμε λίγο πολύ αλλάξει τα νοήματα των λέξεών μας, την ποιότητα των σκέψεών μας, την ορθογραφία της ουσίας μας..μέχρι που έγινε απ-ουσία. Πόσες φορές νιώσαμε να χάνουμε τον εαυτό μας στην -ασυνείδητη ή μη- προσπάθειά μας να καταστούμε αρεστοί σε άτομα που αποτέλεσαν το κέντρο του κόσμου μας. Και όσο κι αν έχουμε ξεστομίσει την φράση "δεν αλλάζω για κανέναν", το κάναμε περισσότερο για να τ' ακούσουμε και να μην το ..επαναλάβουμε.
Κι όταν διαπιστώσαμε πως οι συντακτικοί μας κανόνες επλήγησαν, με όλη μας την εναπομείνασα δύναμη και τον διακαή πόθο ν' ανα-συνταχθούμε, ορκιστήκαμε πως ποτέ πια δεν θ' αλλάξουμε την ορθογραφία μας και δε θα πειράξουμε ξανά την γραμματική μας. Και πάντα βρισκόταν ένας άνθρωπος που μας βοηθούσε να γράψουμε απ' την αρχή τη Ιστορία της ανασύστασής μας..μέχρι να μας διαλύσει ξανά.

Υπάρχουν ευτυχώς κι εκείνοι που αγκάλιασαν τον χειμώνα μας κρύβοντας το χι που διαγράφει, που ακύρωσαν από το λεξιλόγιό μας κάθε λέξη με δεύτερο συνθετικό τη λέξη -μόνη, που μας έκαναν να ξεχάσουμε το ήττα της αγάπης και την έγραψαν με κεφαλαίο Άλφα. Σταθερά για χρόνια, για ώρες ολόκληρες καταξίωσαν και δικαίωσαν το νόημα των ανθρώπινων σχέσεων και σε αυτούς αφιερώνω και χαλαλίζω όλα μου τα "άριστα" στο τετράδιο της ζωής..

Έλενα Φαλίδα 

"Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά.."

"Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.."
Κική Δημουλά




Προσπαθώ να καταλήξω σ'ένα συμπέρασμα για το ποια μορφή μοναξιάς πονάει περισσότερο.

Η μοναξιά που νιώθεις όταν άνθρωποι που αποτελούσαν κομμάτι της ζωής σου παύουν να είναι δίπλα σου;

Η μοναξιά που νιώθεις όταν με χαρά διακηρύττεις πως είναι επιλογή σου; Πως ο δρόμος ο μοναχικός είναι αυτός που σου ταιριάζει,γιατί οι άνθρωποι σε κουράζουν ή γιατί μόνο έτσι μπορείς να αγγίξεις τα επίπεδα γνώσης και σοφίας στα οποία επιθυμείς διακαώς να φτάσεις;

Η μοναξιά που νιώθεις ανάμεσα σε ανθρώπους που δε γνωρίζεις ή αυτή που νιώθεις ανάμεσα σε όσους δε "γνωρίζεις" και με τους οποίους δεν έχεις τίποτε να πεις;

Οι στιγμές εκείνες που είσαι δίπλα σε κάποιον,σε απόσταση σχεδόν αναπνοής,και νιώθεις μόνος είναι η πιο σκληρή μορφή μοναξιάς που μπορεί να συλλάβει ο νους μου και να νιώσει η καρδιά μου.
Όπως κι αυτή που αισθάνεσαι.. καθισμένη σ'ένα κρεβάτι,κοιτώντας το κενό..έχοντας προδώσει την καρδιά σου.Όταν τον εαυτό σου πλέον δεν αναγνωρίζεις.

Ο έρωτας εξάλλου, όπως παρατηρεί κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, "εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.."



Έλενα Φαλίδα

"..σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα.." (Τάσος Λειβαδίτης)

"..σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ'τον έρωτα..
..εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα.."
Τάσος Λειβαδίτης

Η έννοια του χρέους είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου με έναν τρόπο παράδοξο για τους πολλούς. Η ανάγκη να χρωστάω στους ανθρώπους είναι τόσο μεγάλη, που θα τολμούσα να παραδεχτώ πως σχεδόν με .. ανακουφίζει. Κι αν τα χρέη που αφορούν χρηματικά μεγέθη αποτελούν τον σύγχρονο εφιάλτη όλων μας σ' αυτή τη χώρα, το συναισθηματικό χρέος για μένα είναι το επιθυμητό.


Όταν νιώθεις πως χρωστάς, αυτόματα το ίδιο το χρέος δηλώνει πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου ή -για να μιλήσω πιο σωστά- δίπλα σου , αισθάνεται για σένα όμορφα πράγματα που σε παρακινούν να τα ανταποδώσεις.


Προς Θεού, ο σκοπός δεν αγιάζει κανένα μέσο εδώ και η ανταπόδοση δεν είναι μέσο για να φτάσεις κάπου. Στην αγάπη το λαβείν δεν προϋποθέτει το δούναι, ούτε το δεύτερο συμβαίνει για να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή..


Ποιος δε θα ήθελε, λοιπόν, ένα τέτοιο χρέος;

Υπάρχουν ωστόσο φορές που η λύπη σε κάνει να αλλοιώνεις την σημασία που έχεις εσύ ο ίδιος προσδώσει στις λέξεις που νιώθεις τόσο κοντά σε σένα. Εγώ αλλοίωσα την ουσία της λέξης "χρέος" . Οι άνθρωποι δε σε γεμίζουν μόνο, σε αδειάζουν κιόλας. Πάνω σε μία τέτοια αδύναμη στιγμή χαμογελούσα περήφανα με τη διαπίστωση πως δε χρωστάω. Πως έχω ξεπληρώσει με το παραπάνω. Μου πήρε λίγο καιρό να επανέλθω στην πραγματικότητά μου.


Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω την ησυχία της νύχτας, σκέφτομαι πόσο όμορφα χρώματα θα βάψουν τον ουρανό σε λίγες ώρες, τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν αναζητώντας τον ύπνο. Οι εργασίες των μαθητών μου είναι στο γραφείο, θα πρέπει να τις διορθώσω αύριο. Σκέφτομαι τα πρόσωπά τους.. ένα προς ένα.. δακρύζω από ευτυχία και ευγνωμονώ τον Θεό που τους γνώρισα. Συνειρμικά αναρωτιέμαι αν η οικογένεια μου με αγαπά όσο αγαπώ εγώ τα δικά μου "παιδιά". Στη σκέψη πως λογικά με αγαπούν ακόμα περισσότερο, χαμογελάω.


Γνώριμες σκέψεις, καθημερινές, βαρετές για κάποιους λόγω της επανάληψής τους. Γραφικός τρόπος σκέψης, θα πει κάποιος που δε γνωρίζει. Κάποιος που αγνοεί την μία και μοναδική αλήθεια.


Πως εγώ τη δύναμη να αντέχω τη λύπη και να βιώνω τη χαρά την αντλώ από σένα. Πως την ικανότητα να συγκινούμαι και την όρεξη να παρατηρώ τα οφείλω σε σένα. Πως χωρίς εσένα τα "ίδια και τα ίδια" θα ήταν πληκτικά ενώ τώρα ζω για να τα ..ζω. Πως την αλήθεια, την ουσία και το νόημα των λέξεων που μου βίασαν τα βρήκα χάρη σε σένα. Πως αγαπώ να υπομένω στωικά να κοπάσει η καταιγίδα όταν μαλώνουμε. Πως αγαπώ να ξυπνώ στις 6 το πρωί, όχι για να σε εντυπωσιάσω, αλλά γιατί αγαπώ να ελπίζω πως θα μου απαντήσεις με τον τρόπο εκείνο που απάντησες όταν το έκανα για πρώτη φορά. Αγωνιώ, στεναχωριέμαι, σπάω, διαλύομαι, γελάω, κλαίω, χαίρομαι, ανακουφίζομαι, προσπαθώ, ηρεμώ, ξεσπώ, φοβάμαι, ανησυχώ, λυτρώνομαι, συγκινούμαι και ελπίζω με έναν και μόνο τρόπο. Με αλήθεια.


Σου χρωστάω.. που σου χρωστάω.




Έλενα Φαλίδα

"Τα σκολειά χτίστε!" (Κωστής Παλαμάς)

"..Τα σκολειά χτίστε!
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων/ περίσσια ανοίχτε, νάρχεται ο κυρ Ήλιος,/ διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει, /ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας /το φεγγάρι.
Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν/ μαϊστράλια και βοριάδες και μελτέμια/ με τους κελαϊδισμούς και με τους μόσκους/ κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία/ να είναι σαν κρίνα.." Κ.Παλαμάς

Είναι μία από τις τόσες φορές που "αναγκάζομαι" να σταματήσω τη διόρθωση γραπτών στο μάθημα της Έκθεσης. Κάθε φορά τα ίδια. Τα γραπτά τα οποία οφείλω να βαθμολογήσω με βαθμούς που θα "χαροποιήσουν" τους μαθητές μου , ελάχιστα διαφέρουν το ένα από το άλλο από πλευράς περιεχομένου.Κι εκείνα που διαφέρουν..εκείνα που είτε ξεφεύγουν από το θέμα είτε διέπονται από έντονη λογοτεχνικότητα,που ακυρώνει βασικά χαρακτηριστικά του αποδεικτικού δοκιμίου που καλούνται να γράψουν..εκείνα που δείχνουν ότι τα παιδιά σκέφτονται δημιουργικά,αναρωτιούνται,προβληματίζονται,ευαισθητοποιούνται..αυτά πρέπει να τα βαθμολογήσω αυστηρότερα.


Και σα να μην έφτανε αυτό πρέπει μετά να υποστηρίξω και με επιχειρήματα το λάθος μου!Κι επειδή λογικά επιχειρήματα δε βοηθούν εδώ,παρά μόνο η αλήθεια του συναισθήματος, αυτό που απλά θέλω να πω είναι πως είμαι κι εγώ  -αναπόφευκτα- ένα μέρος του συστήματος.Πως σε αναγκάζω,παιδί μου,να γράφεις βλακείες για υγιή πρότυπα και ανθρωπιστικές παιδείες (που σχεδόν πάντα θυμάσαι, χωρίς να έχεις κατά βάθος κατανοήσει τι είναι!),για διάλογο στην οικογένεια και μέτρα από την Πολιτεία,για να περάσεις στη σχολή που νομίζεις πως σε εκφράζει, και να νιώσεις έτσι χρήσιμος και πετυχημένος..
Εγώ πονάω όταν διαβάζω στην έκθεσή σου τις βλακείες που σου υπαγορεύω .Δακρύζω από χαρά όταν δεν τις γράφεις και θέλω να σε αγκαλιάσω όταν φέρνεις αντίρρηση..


"Όλοι νοιάζονται απλά για να περάσουν σε μια σχολή..!..Πιστεύω πως τα περισσότερα απ' όσα μαθαίνουμε είναι χαζά και άχρηστα,μόνο η έκθεση αξίζει.. στην ουσία είναι ένα μάθημα το οποίο θα σε μάθει να μιλάς,να φέρεσαι,να αποκτήσεις πειθώ και να επιχειρηματολογείς σωστά,αλλά εξαιτίας της βαρύτητας που προσδίδεται στα υπόλοιπα,υποβιβάζεται αρκετά ως προς τον χρόνο που της αφιερώνουμε και την αντιμετωπίζουμε εντελώς παθητικά..Γενικότερα είμαι αντίθετος στην ιδεολογία των γνώσεων που απαιτούν να αποκτήσουμε στην τρίτη λυκείου.                                                                                                                     Αποστόλης

Όσο υπάρχουν παιδιά με τέτοιες απόψεις, εγώ προσωπικά θα προσπαθώ να μην τα διαψεύδω. Γι'αυτό,παιδί μου,αυτές τις ουτοπικές αηδίες που διαβάζουμε στην τάξη, κατάγραψέ τις στις Πανελλήνιες,αλλά για σένα να κρατήσεις τα άλλα..αυτά που μοιραζόμαστε με ειλικρίνεια μαζί.Αυτά που με κάνουν να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου,όταν τα διατυπώνεις.
Ευχαριστώ.


Έλενα Φαλίδα

Η αλλαγή..

"Mε τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή.."

Γ. Σεφέρης


Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώσαμε τα πάντα γύρω μας να καταρρέουν.Που ορκιστήκαμε πως -ο κόσμος να χαλάσει- εμείς θα αλλάξουμε. Ήταν οι φορές εκείνες που αισθανθήκαμε προδομένοι ή βιώσαμε την απογοήτευση.

Κι όμως..όταν πέρασε ο θυμός, όταν ο χρόνος απάλυνε τον πόνο, αθετήσαμε την υπόσχεσή μας και όχι μόνο δεν αλλάξαμε,αλλά κάναμε τα ίδια λάθη. Ίσως και μεγαλύτερα..

Οι απόψεις διίστανται.Άλλοι πρεσβεύουν πως ο άνθρωπος "γεννιέται" , άλλοι πως ο άνθρωπος "γίνεται". Με τον εαυτό μου δεν έβγαλα ποτέ άκρη. Ίσως επειδή κάνω ό,τι περνά απ'το χέρι μου για να διευρύνω τον τρόπο σκέψης μου,δουλεύω με το μυαλό μου, χρησιμοποιώ την λογική μου..κι από την άλλη η καρδιά μου χτυπά τόσο αυθεντικά..
Είναι επιρρεπής σε δύο λέξεις.Στη συγγνώμη και στη συγχώρεση.
Κι όσο κι αν καταβάλλω συχνά υπεράνθρωπες προσπάθειες να αφήσω στην άκρη τον ανθρωπισμό που με διέπει και να φερθώ όπως αξίζει στους ανθρώπους -στον καθένα ξεχωριστά- ,δεν τα καταφέρνω ποτέ.Μυαλό και καρδιά συγκρούονται σε μία από τις πιο γνήσιες μάχες που γνώρισε ποτέ ανθρώπινο σώμα.

Κι εκεί που λέω πως δεν αλλάζω,εκεί που παρατηρώ πως είμαι επίορκος και δεν έχω τηρήσει το χρέος προς τον εαυτό μου να τον προστατεύσω,εκεί διαψεύδομαι.

Γιατί μπορεί αυτό που είμαστε -έμφυτο ή επίκτητο- να μην αλλάζει ριζικά,αλλά κάτι μέσα μας διαλύεται,κάτι μέσα μας σπάει. Είσαι ο ίδιος άνθρωπος,ίσως λίγο πιο ώριμος μέρα με τη μέρα..αλλά αυτή η ωριμότητα φέρει κι ένα βαρύ τίμημα.Την κούραση.

Έχεις κουραστεί να προσπαθείς,έχεις κουραστεί να μην αλλάζεις, έχεις κουραστεί να μην αλλάζουν οι άλλοι, έχεις κουραστεί και φοβηθεί διαπιστώνοντας πόσο όμοιοι είναι στη βάση τους οι άνθρωποι μεταξύ τους αλλά και με σένα. Έχεις κουραστεί να ζητάς συγγνώμη,έχεις κουραστεί να συγχωρείς,έχεις κουραστεί να κουράζεσαι.


Και την ώρα που λες "ως εδώ ήταν" .. αρκεί ένα χαμόγελο,αρκεί μία καλή κουβέντα, μία όμορφη ανάμνηση,μια προσμονή γλυκιά για να σε πείσει πως αξίζει τον κόπο που κομματιάζεσαι,που διχάζεσαι, που αντιφάσκεις, που κουράζεσαι..

Τότε είναι που συνειδητοποιείς πως θα ήσουν επίορκος αν είχες πάει κόντρα στον νόμο της αντίφασης πάνω στον οποίο στηρίζεται η ίδια η ζωή. Ηρεμείς, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και χαμογελάς με ανακούφιση που δεν αλλάζεις..!

Έλενα Φαλίδα

Η Αγάπη..

"..Αν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.."
~Κώστας Ουράνης~


Η Αγάπη.Το συναίσθημα που υμνήθηκε όσο κανένα άλλο,η κινητήριος δύναμη κάθε ευλογημένης ενέργειας, ο σκοπός που αγιάζει τα ανθρώπινα μέσα. Αυτό το αιώνιο αίνιγμα,αυτή η θεάρεστη πράξη.
Για άλλους αποτελεί την αιτία που χαμογελούν όταν σκέφτονται το παρελθόν, άλλοι περπατούν στο παρόν με τη σιγουριά που τους χαρίζει η ασφάλειά της, άλλοι προσδοκούν πως θα την συναντήσουν μελλοντικά. Για πολλούς αποτελεί στάση ζωής, αφού έχουν ασυνείδητα ή συνειδητά επιλέξει να αγαπούν τα πάντα. Ακόμα και την έλλειψή της..

Ο άνθρωπος, που από την αρχαιότητα χαρακτηρίστηκε κοινωνικό ον, ζει και υπάρχει για να συζεί και να συνυπάρχει. Όποιος κατόρθωσε να ζήσει μόνος θεωρήθηκε θεός ή θηρίο. Η Αγάπη επομένως συνδέθηκε εξαρχής με την ανθρώπινη φύση. Αγάπη,όχι μόνο με τη στενή ερωτική έννοια. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, αγάπη προς τη φύση, αγάπη προς το ορατό και το αόρατο, αγάπη προς το απλό και το σύνθετο, αγάπη για τη γνώση και την άγνοια, αγάπη για τους φίλους, συγχώρεση για τους εχθρούς. Αγάπη για τους ομοϊδεάτες, αγάπη και για τους αντιφρονούντες.

Η "συνταγή" για να την φέρεις κοντά σου και να τη διατηρήσεις μέχρι τέλους δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Ίσως γιατί δεν υπάρχει. Ίσως πάλι επειδή είναι εξαιρετικά απλή κι ο νους του ανθρώπου αρέσκεται να επιδίδεται στην επίλυση των δύσκολων και να αναζητά τη λύση στα σύνθετα.

Τι σημαίνει αγαπώ; Αρχικά, σημαίνει αποδέχομαι. Ξεπερνώ τον εαυτό μου και δέχομαι αυτό που αγαπώ ακριβώς όπως είναι. Σκέψεις να το βελτιώσουμε ή να το "αλλάξουμε" πάντα περνούν απ'το μυαλό μας, αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο αποτελούν στοίχημα με τον εαυτό μας για το κατορθωτό των επιθυμιών μας παρά επιθυμίες με βάση και αλήθεια. Συνεπώς, ο εγωισμός και η Αγάπη είναι αντώνυμα. Το να αγαπάς τον εαυτό σου μπορεί να θεωρείται η απαραίτητη εκείνη προϋπόθεση για ν'αγαπήσεις και τους άλλους, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε το χρονικό "πρώτα" με το αξιολογικό.. Ναι, πρώτα (χρονικά) καλείσαι να αγαπήσεις εσένα, να τα βρεις με τον εαυτό σου, να εκτιμήσεις τις δυνατότητες και τις ανάγκες σου. Όχι όμως να αγαπήσεις πρώτα (αξιολογικά) τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους.
Απο την άλλη,αναρωτιέται κανείς..γιατί τόση φλυαρία,τόση φιλολογία για το θέμα; Χρειάζεται όντως;

"Κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.."


Την Αγάπη την καταλαβαίνεις όντως; Κι αν όχι, πόσο καιρό θα σου πάρει να την νιώσεις; Κι αν είναι νωρίς ή ,ακόμα χειρότερα,αν είναι αργά;

Υπάρχουν δύο ειδών χέρια. Τα χέρια που σε αγγίζουν και σου διαπερνούν το είναι σε τέτοιο βαθμό που σε εξαφανίζουν.. Υπάρχουν και τα χέρια που θα σε αγγίξουν και θα σε ανακουφίσουν. Που όταν ανοίξεις τα μάτια δε θα λείπουν μέσα απ'τα δικά σου. Θα είναι εκεί για να σου θυμίζουν πως τα χέρια δεν υπάρχουν μόνο για να σ'αφήνουν.. Τα δεύτερα είναι αυτά που θα αγαπήσεις. Η Αγάπη χρειάζεται χρόνο κι όχι ταχύτητα ,υπομονή κι όχι ανοχή ,υποχώρηση κι όχι συμβιβασμό. Η Αγάπη είναι ό,τι πιο υγιές, βαθύ κι ευλογημένο. Στηρίζεται στην αλήθεια, τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια. Νοηματοδοτεί τη ζωή μας, δικαιώνει την ύπαρξή μας, καταξιώνει τις προσπάθειες,τα λόγια,τα έργα μας.
Μας στηρίζει και ποτέ δε ζητά αντάλλαγμα. Ο άνθρωπος που αγαπά ποτέ δεν είναι μόνος. Είναι ο εκλεκτός της ζωής που έχει την τύχη να αισθάνεται όταν όλα γύρω καταρρέουν. Που χαμογελά, δακρύζει, πονά, φωνάζει, οργίζεται, μετανιώνει και ξέρει το γιατί.Και το γιατί αυτό είναι το μόνο που αξίζει τον κόπο..

"Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό,
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε.."


Η Αγάπη διαφέρει από τον Έρωτα. Δεν έρχεται απροσδόκητα. Η Αγάπη στηρίζεται σε γερά θεμέλια και γι' αυτό είναι αέναη, ατέρμονη,αλύγιστη,ανέπαφη,αληθινή. Έρχεται επειδή εσύ την έχεις αφήσει να έλθει με το να της δοθείς ολοκληρωτικά. Έρχεται επειδή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, έρχεται επειδή τα μάτια σου κουράστηκαν στους δρόμουν να κοιτάνε..

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας για να τη δούμε και την αγκαλιά μας για να την υποδεχτούμε. Να απελευθερώσουμε το πνεύμα μας για να την εξυψώσουμε και κυρίως.. να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που αξίζει. Έχουμε χρέος προς τον εαυτό μας να μην τον περιχαρακώσουμε στα στενά πλαίσια που δημιουργεί ο πόνος για ό,τι χάθηκε, αφήσαμε, μας άφησε ,προδώσαμε ή μας πρόδωσε.

Τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά για να διακρίνουμε τα χέρια που δε λείπουν από τα δικά μας, ώστε να τα φιλήσουμε με ευγνωμοσύνη..

Έλενα Φαλίδα