Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

"..σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα.." (Τάσος Λειβαδίτης)


"..σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ'τον έρωτα..
..εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα
.."
Τάσος Λειβαδίτης

Η έννοια του χρέους είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου με έναν τρόπο παράδοξο για τους πολλούς. Η ανάγκη να χρωστάω στους ανθρώπους είναι τόσο μεγάλη, που θα τολμούσα να παραδεχτώ πως σχεδόν με .. ανακουφίζει. Κι αν τα χρέη που αφορούν χρηματικά μεγέθη αποτελούν τον σύγχρονο εφιάλτη όλων μας σ' αυτή τη χώρα, το συναισθηματικό χρέος για μένα είναι το επιθυμητό.


Όταν νιώθεις πως χρωστάς, αυτόματα το ίδιο το χρέος δηλώνει πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου ή -για να μιλήσω πιο σωστά- δίπλα σου , αισθάνεται για σένα όμορφα πράγματα που σε παρακινούν να τα ανταποδώσεις.


Προς Θεού, ο σκοπός δεν αγιάζει κανένα μέσο εδώ και η ανταπόδοση δεν είναι μέσο για να φτάσεις κάπου. Στην αγάπη το λαβείν δεν προϋποθέτει το δούναι, ούτε το δεύτερο συμβαίνει για να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή..


Ποιος δε θα ήθελε, λοιπόν, ένα τέτοιο χρέος
;

Υπάρχουν ωστόσο φορές που η λύπη σε κάνει να αλλοιώνεις την σημασία που έχεις εσύ ο ίδιος προσδώσει στις λέξεις που νιώθεις τόσο κοντά σε σένα. Εγώ αλλοίωσα την ουσία της λέξης "χρέος" . Οι άνθρωποι δε σε γεμίζουν μόνο, σε αδειάζουν κιόλας. Πάνω σε μία τέτοια αδύναμη στιγμή χαμογελούσα περήφανα με τη διαπίστωση πως δε χρωστάω. Πως έχω ξεπληρώσει με το παραπάνω. Μου πήρε λίγο καιρό να επανέλθω στην πραγματικότητά μου.


Αυτή τη στιγμή απολαμβάνω την ησυχία της νύχτας, σκέφτομαι πόσο όμορφα χρώματα θα βάψουν τον ουρανό σε λίγες ώρες, τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν αναζητώντας τον ύπνο. Οι εργασίες των μαθητών μου είναι στο γραφείο, θα πρέπει να τις διορθώσω αύριο. Σκέφτομαι τα πρόσωπά τους.. ένα προς ένα.. δακρύζω από ευτυχία και ευγνωμονώ τον Θεό που τους γνώρισα. Συνειρμικά αναρωτιέμαι αν η οικογένεια μου με αγαπά όσο αγαπώ εγώ τα δικά μου "παιδιά". Στη σκέψη πως λογικά με αγαπούν ακόμα περισσότερο, χαμογελάω.


Γνώριμες σκέψεις, καθημερινές, βαρετές για κάποιους λόγω της επανάληψής τους. Γραφικός τρόπος σκέψης, θα πει κάποιος που δε γνωρίζει. Κάποιος που αγνοεί την μία και μοναδική αλήθεια.


Πως εγώ τη δύναμη να αντέχω τη λύπη και να βιώνω τη χαρά την αντλώ από σένα. Πως την ικανότητα να συγκινούμαι και την όρεξη να παρατηρώ τα οφείλω σε σένα. Πως χωρίς εσένα τα "ίδια και τα ίδια" θα ήταν πληκτικά ενώ τώρα ζω για να τα ..ζω. Πως την αλήθεια, την ουσία και το νόημα των λέξεων που μου βίασαν τα βρήκα χάρη σε σένα. Πως αγαπώ να υπομένω στωικά να κοπάσει η καταιγίδα όταν μαλώνουμε. Πως αγαπώ να ξυπνώ στις 6 το πρωί, όχι για να σε εντυπωσιάσω, αλλά γιατί αγαπώ να ελπίζω πως θα μου απαντήσεις με τον τρόπο εκείνο που απάντησες όταν το έκανα για πρώτη φορά. Αγωνιώ, στεναχωριέμαι, σπάω, διαλύομαι, γελάω, κλαίω, χαίρομαι, ανακουφίζομαι, προσπαθώ, ηρεμώ, ξεσπώ, φοβάμαι, ανησυχώ, λυτρώνομαι, συγκινούμαι και ελπίζω με έναν και μόνο τρόπο. Με αλήθεια.


Σου χρωστάω.. που σου χρωστάω.




Έλενα Φαλίδα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου