"Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.."
Κική Δημουλά
Προσπαθώ να καταλήξω σ'ένα συμπέρασμα για το ποια μορφή μοναξιάς πονάει περισσότερο.
Η μοναξιά που νιώθεις όταν άνθρωποι που αποτελούσαν κομμάτι της ζωής σου παύουν να είναι δίπλα σου;
Η μοναξιά που νιώθεις όταν με χαρά διακηρύττεις πως είναι επιλογή σου; Πως ο δρόμος ο μοναχικός είναι αυτός που σου ταιριάζει,γιατί οι άνθρωποι σε κουράζουν ή γιατί μόνο έτσι μπορείς να αγγίξεις τα επίπεδα γνώσης και σοφίας στα οποία επιθυμείς διακαώς να φτάσεις;
Η μοναξιά που νιώθεις ανάμεσα σε ανθρώπους που δε γνωρίζεις ή αυτή που νιώθεις ανάμεσα σε όσους δε "γνωρίζεις" και με τους οποίους δεν έχεις τίποτε να πεις;
Οι στιγμές εκείνες που είσαι δίπλα σε κάποιον,σε απόσταση σχεδόν αναπνοής,και νιώθεις μόνος είναι η πιο σκληρή μορφή μοναξιάς που μπορεί να συλλάβει ο νους μου και να νιώσει η καρδιά μου.
Όπως κι αυτή που αισθάνεσαι.. καθισμένη σ'ένα κρεβάτι,κοιτώντας το κενό..έχοντας προδώσει την καρδιά σου.Όταν τον εαυτό σου πλέον δεν αναγνωρίζεις.
Ο έρωτας εξάλλου, όπως παρατηρεί κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, "εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.."
Έλενα Φαλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου