Η Αγάπη..

"..Αν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.."
~Κώστας Ουράνης~


Η Αγάπη.Το συναίσθημα που υμνήθηκε όσο κανένα άλλο,η κινητήριος δύναμη κάθε ευλογημένης ενέργειας, ο σκοπός που αγιάζει τα ανθρώπινα μέσα. Αυτό το αιώνιο αίνιγμα,αυτή η θεάρεστη πράξη.
Για άλλους αποτελεί την αιτία που χαμογελούν όταν σκέφτονται το παρελθόν, άλλοι περπατούν στο παρόν με τη σιγουριά που τους χαρίζει η ασφάλειά της, άλλοι προσδοκούν πως θα την συναντήσουν μελλοντικά. Για πολλούς αποτελεί στάση ζωής, αφού έχουν ασυνείδητα ή συνειδητά επιλέξει να αγαπούν τα πάντα. Ακόμα και την έλλειψή της..

Ο άνθρωπος, που από την αρχαιότητα χαρακτηρίστηκε κοινωνικό ον, ζει και υπάρχει για να συζεί και να συνυπάρχει. Όποιος κατόρθωσε να ζήσει μόνος θεωρήθηκε θεός ή θηρίο. Η Αγάπη επομένως συνδέθηκε εξαρχής με την ανθρώπινη φύση. Αγάπη,όχι μόνο με τη στενή ερωτική έννοια. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, αγάπη προς τη φύση, αγάπη προς το ορατό και το αόρατο, αγάπη προς το απλό και το σύνθετο, αγάπη για τη γνώση και την άγνοια, αγάπη για τους φίλους, συγχώρεση για τους εχθρούς. Αγάπη για τους ομοϊδεάτες, αγάπη και για τους αντιφρονούντες.

Η "συνταγή" για να την φέρεις κοντά σου και να τη διατηρήσεις μέχρι τέλους δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Ίσως γιατί δεν υπάρχει. Ίσως πάλι επειδή είναι εξαιρετικά απλή κι ο νους του ανθρώπου αρέσκεται να επιδίδεται στην επίλυση των δύσκολων και να αναζητά τη λύση στα σύνθετα.

Τι σημαίνει αγαπώ; Αρχικά, σημαίνει αποδέχομαι. Ξεπερνώ τον εαυτό μου και δέχομαι αυτό που αγαπώ ακριβώς όπως είναι. Σκέψεις να το βελτιώσουμε ή να το "αλλάξουμε" πάντα περνούν απ'το μυαλό μας, αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο αποτελούν στοίχημα με τον εαυτό μας για το κατορθωτό των επιθυμιών μας παρά επιθυμίες με βάση και αλήθεια. Συνεπώς, ο εγωισμός και η Αγάπη είναι αντώνυμα. Το να αγαπάς τον εαυτό σου μπορεί να θεωρείται η απαραίτητη εκείνη προϋπόθεση για ν'αγαπήσεις και τους άλλους, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέουμε το χρονικό "πρώτα" με το αξιολογικό.. Ναι, πρώτα (χρονικά) καλείσαι να αγαπήσεις εσένα, να τα βρεις με τον εαυτό σου, να εκτιμήσεις τις δυνατότητες και τις ανάγκες σου. Όχι όμως να αγαπήσεις πρώτα (αξιολογικά) τον εαυτό σου και μετά όλους τους άλλους.
Απο την άλλη,αναρωτιέται κανείς..γιατί τόση φλυαρία,τόση φιλολογία για το θέμα; Χρειάζεται όντως;

"Κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.."


Την Αγάπη την καταλαβαίνεις όντως; Κι αν όχι, πόσο καιρό θα σου πάρει να την νιώσεις; Κι αν είναι νωρίς ή ,ακόμα χειρότερα,αν είναι αργά;

Υπάρχουν δύο ειδών χέρια. Τα χέρια που σε αγγίζουν και σου διαπερνούν το είναι σε τέτοιο βαθμό που σε εξαφανίζουν.. Υπάρχουν και τα χέρια που θα σε αγγίξουν και θα σε ανακουφίσουν. Που όταν ανοίξεις τα μάτια δε θα λείπουν μέσα απ'τα δικά σου. Θα είναι εκεί για να σου θυμίζουν πως τα χέρια δεν υπάρχουν μόνο για να σ'αφήνουν.. Τα δεύτερα είναι αυτά που θα αγαπήσεις. Η Αγάπη χρειάζεται χρόνο κι όχι ταχύτητα ,υπομονή κι όχι ανοχή ,υποχώρηση κι όχι συμβιβασμό. Η Αγάπη είναι ό,τι πιο υγιές, βαθύ κι ευλογημένο. Στηρίζεται στην αλήθεια, τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια. Νοηματοδοτεί τη ζωή μας, δικαιώνει την ύπαρξή μας, καταξιώνει τις προσπάθειες,τα λόγια,τα έργα μας.
Μας στηρίζει και ποτέ δε ζητά αντάλλαγμα. Ο άνθρωπος που αγαπά ποτέ δεν είναι μόνος. Είναι ο εκλεκτός της ζωής που έχει την τύχη να αισθάνεται όταν όλα γύρω καταρρέουν. Που χαμογελά, δακρύζει, πονά, φωνάζει, οργίζεται, μετανιώνει και ξέρει το γιατί.Και το γιατί αυτό είναι το μόνο που αξίζει τον κόπο..

"Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό,
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε.."


Η Αγάπη διαφέρει από τον Έρωτα. Δεν έρχεται απροσδόκητα. Η Αγάπη στηρίζεται σε γερά θεμέλια και γι' αυτό είναι αέναη, ατέρμονη,αλύγιστη,ανέπαφη,αληθινή. Έρχεται επειδή εσύ την έχεις αφήσει να έλθει με το να της δοθείς ολοκληρωτικά. Έρχεται επειδή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, έρχεται επειδή τα μάτια σου κουράστηκαν στους δρόμουν να κοιτάνε..

Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας για να τη δούμε και την αγκαλιά μας για να την υποδεχτούμε. Να απελευθερώσουμε το πνεύμα μας για να την εξυψώσουμε και κυρίως.. να μάθουμε να αγαπάμε αυτό που αξίζει. Έχουμε χρέος προς τον εαυτό μας να μην τον περιχαρακώσουμε στα στενά πλαίσια που δημιουργεί ο πόνος για ό,τι χάθηκε, αφήσαμε, μας άφησε ,προδώσαμε ή μας πρόδωσε.

Τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά για να διακρίνουμε τα χέρια που δε λείπουν από τα δικά μας, ώστε να τα φιλήσουμε με ευγνωμοσύνη..

Έλενα Φαλίδα